Avonturen in de Jungle

Hallo allemaal,

Hier zijn we dan weer, ditmaal vanuit Belem aan de monding van de Amazone. Gisteren bij ons vertrek uit Manaus hadden we bijna een uur vertraging omdat de printers die onze instapkaarten moesten printen geen van allen signaal kregen. Iedere instapkaart moest dus met de hand van het beeldscgerm worden overgeschreven. Toen we in Belem aankwamen was het al bijna donker, maar nog steeds warm. Op de thermometer 28 gr C. Maar door het ontbreken van wind en de hoge vochtigheidssgraad ligt de gevoelstemperatuur ongeveer 10 graden hoger.

Ohja, nog bedankt voor alle leuke berichtjes die jullie hebben achtergelaten!

En dan nu vanuit een internetcafe in Belem het vervolg van onze avonturen in de Jungle:
Op zondag (ik moest even nadenken want het begrip tijd ben ik al meer dan een week kwijt) zijn we met onze inmiddels vertrouwde roeiboot weer anderhalf uur de Rio Negro opgevaren. De boot op de wal getrokken en te voet verder de jungle in. Het is echt waar, kruip door sluip door en als je voorganger 5 meter voor je uitloopt zie je hem niet meer. Het is ongeloofelijk hoeveel verschillende bomen en planten je hier ziet. En elke boom iedere plant en elk kruid heeft zijn eigen nut; voedsel, water, medicijn en zelfs bestanddelen die je nodig hebt om vuur te maken als alles om je heen kletsnat is. Dieren hebben we in het oerwoud niet zoveel gezien, wel gehoord. Je moet heel goed kijken, want de meeste dieren weten zich met hun schutkleuren uitstekend te verbergen. Onze gids gaf ons ook nog even een demonstratie hoe je een strik moest zetten om een wild varken te vangen. Je moet toch eten als je in de jungle wilt overleven nietwaar? Na een wandeling van ca anderhalf uur waren we weer terug bij de boot en voeren we terug naar de Lodge voor de lunch.
Zo tussen 12 en 15 uur is het maar beter om je zo min mogelijk in te spannen. Een siesta is dan de oplossing. Zo tegen half vier zijn we naar een eilandje in de rivier gevaren. Dat heeft een prachtig breed zandstrand, dat plotseling overgaat in tropisch regenwoud. Maar op de overgang, in de schaduw van palm- en loofbomen staat een bar, waar koel bier en limonade verkrijgbaar is en de Forró luid uit de speakers klinkt. Een generator zorgt voor de stroom voor de koeling, het licht en de geluidsinstallatie. Omdat het hele eiland inclusief de bomen 6 maanden per jaar in de regentijd compleet onder water is verdwenen is er dus ook geen electriciteit.
Op de terugweg kregen we nog een prachtige zonsondergang te zien. De zon zelf zagen we niet, want er waren nogal wat wolken aan de horizon, maar de kleurenpracht boven het water en het oerwoud is onvergetelijk.

Maandag 17 november 2008.
Om 5.00 uur opstaan; 5.15 uur vertrek met de boot naar een plek met vrij uitzicht om de zon te zien opgaan. Helaas, het was volledig bewolkt zodat we voor niets zo vroeg zijn opgestaan. Weer een half uur terugvaren en gauw weer plat om nog een paar uur te slapen. Toen we opstonden om te gaan ontbijten regende het pijpestelen (wel warm water). Om 9 uur regende het nog wel een beetje, maar we besloten toch, met regenjas, paraplui en plastic, weer op pad te gaan. Met de boot (uiteraard, de enige weg hier is de waterweg) een uurtje varen naar een boerderij, midden in de jungle waar maniok wordt verbouwd. Een indiaans gezin met 8 kinderen woont daar in the middle of nowhere en probeert zich in leven te houden met het verbouwen en verwerken van maniok. In ieder geval hebben ze ons laten zien hoe de maniokplant groeit. Die plant is echter niet belangrijk; de wortels, daar gaat het om. Die worden zodra de plant daarvoor rijp is op een vreemde manier (met een joekel van een mes, een machete) gerooid. Omdat de wortel giftig is gaat er nog een heel proces aan vooraf voordat er meel ontstaat. Dat hele proces hebben we kunnen zien en er werd uitgelegd waar iedere stap toe diende. Vervolgens bakte de vrouw des huizes een soort pannekoeken op een koekepan van anderhalve meter doorsnee. Natuurlijk moesten we die ook proeven; het was net alsof je op een stuk rubber zat te kauwen. Gelukkig kregen we er koffie bij om het weg te spoelen. Maar goed, als je niks anders te eten hebt....... Honger maakt rauwe bonen zoet.
Terug voor de luch en siesta.
Om 15.00 uur weer de rivier op. Het was inmiddels droog geworden. Deze keer gingen we vissen, op piranha´s wel te verstaan, voor de lunch van morgen. Toen we om een uur of 6 teruggingen, bestond de vangst slechts uit een magere 8 visjes. Laten we hopen dat de kok er nog een paar op het ijs heeft liggen.
Het laatste halfuur voeren we in het pikkedonker. Aan de herrie uit het oerwoud kon je horen hoever je nog uit de oever was. Onbegrijpelijk dat onze stuurman toch de weg naar de lodge feilloos wist te vinden.

Dinsdag, 18 november 2008.
Om 8.00 uur (dit keer in een speedboot) op weg naar een indianendorp in het eilandenrijk van de Rio Negro. Het grootste eiland is 24 kilometer lang. Daarop ligt een meer van 15 km lang. In het regenseizoen wordt dit meer voorzien van vers water (en vis), want de meeste van deze eilanden verdwijnen dan onder water.
Na ca 1,5 uur aangekomen op de plaats van bestemming. Kinderen spelen in het water, vrouwen doen de was, mannen repareren boten. Onze boot wordt op de over getrokken en we gaan op pad naar het dorp. 183 houten, stenen, glibberige en zeer ongelijke treden omhoog bij een temperatuur van tegen de 40 graden. Daar wonen 60 gezinnen met 120 kinderen. Er is een (Baptisten)kerk, een school, een voetbalveld (uiteraard) en een apotheek. De apotheker fungeert ook als dokter. Hij doet de analyses voor het vaststellen van malaria. In de regentijd soms we 10 gevallen per dag.
We hebben een rondleiding gekregen door het dorp en zijn ook bij verschillende huizen binnen geweest. Verder was de natuur weer van een adembenemende schoonheid en varieteit.
Terug voor lunch en siesta, dit moest voor 10:45 uur gebeuren omdat de golven op de rivier anders misschien te hoog waren zoals wel vaker aan het begin van de middag.
Na de siesta weer met de speedboot een andere tak van de Rio Negro op naar het dorp Acajatuba. Ook een indianendorp. Hier hebben ze zelfs 3 kerken; een katholieke, een methodistisch en een evangelische. Ook een echt stenen schoolgebouw waar de kinderen van het dorp, maar ook uit de omliggende dorpen (die worden met schoolboten aan- en afgevoerd) basisonderwijs krijgen. Hier hebben we ook weer een aantal bijzondere vogels, bomen, vruchten en planten gezien.

Woensdag, 19 november 2002.
Het is al weer de laatste dag van on verblijf in het oerwoud. Toch nog maar een keer vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien. Wel een beetje bewolkt, maar toch beter dan maandag.
Na het ontbijt weer met onze vertrouwde roeiboot naar een smalle zijrivier van de Rio Negro. Hier konden we veel beter dan de andere dagen het wildleven op de oevers bekijken.
Met name veel vogels, maar ook apen, een slapende kaaiman en een leguaan gezien. Aan het eind van de tocht zijn we aan wal gegaan om de hoogste boom van het Amazone gebied te bekijken. De naam ben ik vergeten, maar hij is 60 meter hoog en er zijn 20 volwassen mensen nodig om de voet van de stam te omvatten. Deze boom heeft als decor gefungeerd in de film Anaconda.
Bij de lunch kregen we de zelf gevangen piranha´s (en nog wat extra). Heel lekker maar ook heel veel graten.
Na de lunch bagage inpakken en wachten op de boot terug naar Manaus. In de tussentijd arriveerden 2 nieuwe groepen, samen ca 45 mensen, met een dubbeldeks passagiersboot.
Om 14.00 uur arriveerde de speedboot waarmee wij teruggingen. 14.30 vertrokken en 160 km en 2 uur later aangekomen in Manaus. Onze gids heeft ons naar een ander hotel gebracht dan de vorige keer. Heel dicht bij het centrum.
We hebben ons opgefrist en zijn de stad ingegaan, Op het plein bij het Opera-gebouw een pilsje gepakt en naar een koor geluisterd wat daar optrad met een muzikale reis langs alle state van Brazil.

Nu moeten we stoppen want het internetcafe gaat sluiten en wij hebben honger. Het is inmiddels 8 uur in de avond, stikkedonker en bloedheet buiten.

Groetjes,

Rien (en Paul)